Το ανεμολόγιο μιας ΕΦΕΝίτισσας

* Α Ρ Θ Ρ Ο στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο από μέλος της Ε.Φ.Ε.Ν.

Όταν διαβαίνεις το κατώφλι για να βρεθείς στον κλειστό χώρο των φυλακισμένων μνημάτων, νιώθεις ένα ρίγος. Μια ανατριχίλα διαπερνά το κορμί σου και ένα δέος σε συνταράζει..

Το πνεύμα σου θαρρείς πως πετάει απ’ το σώμα για να ενωθεί με μια άλλη, απροσδιόριστη παρουσία. Εκεί μέσα, παύεις να είσαι εσύ. Αφομοιώνεσαι με το χώρο και το ανεξάντλητο πνεύμα του, που δεν έχει ούτε έκταση, ούτε χρόνο…μόνο Ένταση.

Ο χρόνος σταματά και δεν λέει πια να προχωρήσει..νιώθεις να γίνεσαι ένα με τη Φυλή. Γίνεσαι ένα με το πολυδύναμο πνεύμα της. Και είτε το αξίζεις, είτε όχι, μεγαλώνεις μαζί του κι εσύ. Οι διαστάσεις σου γίνονται τεράστιες, και ζεις όλους τους αιώνες και όλους τους αγώνες της.

Μα αν δοκιμάσεις να μιλήσεις η φωνή σου πνίγεται, βγαίνει αδύναμη και βραχνή και τα δάκρυα δύσκολα μπορείς να τα στεγνώσεις πριν κυλήσουν στ’ αγιασμένο χώμα… δεν μεγαλώνεις λοιπόν μονάχα, μα και συντρίβεσαι.

Ο κλειστός αυτός χώρος κρατά μέσα του ό,τι ευγενικότερο και ό,τι αγνότερο αναδευόταν στα σπλάχνα της δουλωμένης γης μας. Και κατά τον Θουκυδίδη, «εκείνον δέ, διαπρεπή την αρετήν κρίναντες, αυτού και τον τάφον εποίησαν».

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ήταν ο ήρωας που τα σκιρτήματα της ψυχής, και το έργο που ο ίδιος και οι άλλοι που κοιμούνται μαζί του επιτέλεσαν, τα τραγούδησε χρόνια πριν, από το μαθητικό θρανίο. Ένας έφηβος, ήρωας ποιητής, που τραγουδούσε με δορική λιτότητα το δικό του επίγραμμα…

«Μπορεί σε κάποια μάχη,
γραμμένο η μοίρα να ’χει
να μη γυρίσουμε,
μα πάμε με καμάρι
και λέμε όποιον πάρει
και θα νικήσουμε.»

Ωστόσο, ο Ευαγόρας, το δυνατότερο και λυρικότερο του ποίημα, το έγραψε με μια μεγάλη πράξη, όχι με λέξεις.. Με το περήφανο ανέβασμα του στο σταυρό της ελληνικής λευτεριάς.

Ελληνόπουλα.
Έχουμε καθήκον να ταχθούμε υπέρ βωμών και εστιών. Έχουμε καθήκον να σταθούμε στο ύψος μας, απέναντι σε σκύλες και χάρυβδες. Έναντι σε ψευτοπολιτικούς και Αττίλες. Ορθοί απέναντι στις δυσκολίες που επέρχονται.
Άλλοι έδωσαν τη ζωή τους για τη δική μας ζωη. Για την εθνική και προσωπική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Για έννοιες όπως αυτή της άνευ όρων ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Αυτής που μας πιέζουν να ξεχάσουμε. Ήρθε τώρα η δική μας σειρά.
Πρέπει να σταθούμε εμπόδιο στον κατακτητή και τους δικούς μας «εφιάλτες» που τον υποβοηθούν.

ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.

Το χρωστούμε στον Παλληκαρίδη, στον Αυξεντίου, στον Ισαάκ, στον Σολωμού. Σε τόσους άλλους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα που είμαστε στα πρόθυρα να πουλήσουμε.

Εμείς, αφήσαμε μέσα τις ψυχές μας.. πίσω από το οδόφραγμα…πέρα από το αιματοβαμμένο συρματόμπλεγμα…βοηθήστε μας να το σπάσουμε.. ανοίξτε μας τις δικές σας ψυχές…φωνάξτε μαζί μας… Ελευθερία.

Δεν θα λυγίσουμε αυτή τη φορά. Το βάρος του χρέους είναι μεγάλο.

«Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες, ό,τι είστε μην ξεχνάτε·
δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα· Χρωστάτε σ’ όσους ήρθαν,
πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.»

Με πίστη, όσο ποτέ άλλωτε, στον Θεό και στην Πατρίδα,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΩΝ ΝΕΩΝ